فریاد دل درویشی در فراق جانگداز پویان شاکرمی

بازگشت همه بسوی اوست

آنگاه که گلی پرپر می شود و سفیر غم در وسعت دل طنین انداز می شود در دلت شعر فریاد می زند.

این چند بیت فریاد دل من برای گل پرپر شده جوان ناکام پویان شاکرمی می باشد روحش شاد.

به روی جاده ی بی رحمِ آن شب   امیدم سوی مرگش سخت  می رفــت

دل بی تـاب من در کـنج  خانــه     تمام هستی اش  از دست می  رفـت

سـفیر شیون و فریـــاد و  مــاتم      درون  خانه ام خوش   تاب   می خورد

و اسبی آهنین در جـاده ی شب   جوانـــم  را به کام  مـــرگ  می برد

روانــش از ستـم های زمـانه        چو طفلی از ازل   پالــوده   می شــد

و گــل بـــرگ امید و   آرزویش        چو  غمگین لاله ای  پژمرده می شــد

و آنگاه مادرش  درمانــده در راه      دو رخ  از خون دل سیــراب می کـرد

به یــاد آن گل گمگشته  ی خویش   تو گویی جــان و  دل  را آب  می کـرد

عقـاب بی قرارجانم آن شــب        به دنبال  شـکارِ  اشک  می گشـت

چنان اشک غمش بنشسته برچشم   که دنبال پسر در خاک می گشت

به روز غــم همی در موعـد وصل       به خــاک سرد بسپــرد  او پسـر را

و بـارانی که می آمد زِ چشمم      نمی شــد مرهمی سوز جـــگر  را

تمام زحمت مادر به یــکدم      شده بر باد و دل بـی تــاب  می شد

فروزان شمع دنیـــا ی وجودش      به پیـش  دیدگــانش  آب  می شـد

چو دیــدم دشمن و دوست از غم او   صــدای ناله هــاشان تا سما رفـت

پـــذیرفتم    تمـــام  هستی   من       ز ما گشته جـــــدا سوی خدا رفت

تـــو می دانی عـــزیزم  پهلوانم          غمت  دار و نــــدارم    را  هدر داد

و آخــــر عکس بی جانت   عزیزم       تو را زنـــده  کـند در  خاطــــر  و  یاد

خــدا داند که بابا در غــم تو       چو  دیوانه به شب بی تاب می گشـت

ز دست این فلـک این خانمـان سوز  زاشکش بسترش پــر آّب می گشـت

از طرف انجمن ادبی و هنری شهرستان چگنی

( شعر از : فرامرز درویشی چگنی)